நூறு...100...One Hundred

I just realized that I completed 100 posts (excluding my short stories collection) since starting the blog in November 2007. Each blogger has their own reason for writing and maintaining the blog. Here's some of mine:

1. I like writing
2. A place to document my thoughts
3. Medium to share my thoughts with others
   
4. Chance to do something new - edit HTML, update layouts etc
5. Simple "Kick" that I get knowing there are others out there who is following my blog - about 3200+ hits in about 22 months, not much, but something that keeps me interested.
   

Thanks to each and everyone who visit my blog and also for your support, love, hate or whatever that you have shown directly or indirectly.

அனு அளவுக்கு பயம் இல்ல...

Here's my disclaimer upfront: I am not a MCP (popular வார்த்தை among girls) and my wife can confirm that. This program was so funny and எனக்கும் கொஞ்சம் சமூக பொறுப்பு இருக்கறதால, here's a post dedicated to all fun loving people.

Promo - The scene is set in the same old Binny mills. Dashing cars and a lady who is wearing an all leather black suit, jacket, goggles drives a mobike and make a dashing stop right in front of the camera. In comes Anu. Snakes, fire, ropes to climb wall etc flashes and we see around 6-7 girls all posing the camera and showing some sort of வீரம் and கம்பீரம். You guessed it right, wife is already impressed and wants to Tivo the show.

Episode #1 - அக்கா அனு starts the show with some energy and power packed shpeel, most of it was in English. You kinda got the sense of what the show is about. The participants show up in all kinds of costumes, something that you will not associate with physical exercise. They all made sure their make up is intact and smile to the camera. அனு tells the participants that they will go through some drills in preparation for the tough ordeal ahead of them. She also calls on a person to give them an orientation on physical fitness, energy and bravery. In comes a person who definitely needs assistance to button, at least the last 2-3 in the bottom half of his shirt, and to tie his shoe lace. Popular Vivek joke comes to my mind - உங்க தொப்பைய பாத்தவொடனே நெனச்சேன் , நீங்க I.G. யாதான் இருப்பீங்கன்னு. An inspector walks in and delivers an உணர்ச்சி பூர்வமான பேச்சு. அவ்வளவு தான் அவரால முடிஞ்சது. He calls his fit and young assistants to teach some P.E for the girls. Most of them backed out and some of them tried a few exercises.

One of the participants, Pooja, who was so happy eating குச்சி ஐஸ் in the promo is all of a sudden shivering and sweating when asked to perform a stunt. The same bubbly Pooja that everyone liked 2-3 years back suddenly has become a laughing stock.

Lack of preparation clearly showed on almost all of the participants. What a disastrous start? Again you gueesed it right, wife was little disappointed after the first episode. Not only that, she had to endure all my comments right through the show.

I was able to watch only parts of episode #2 (absolutely no வருத்தம் at all for missing the whole show). As always, Anu was cheering and giving expert commentary and even tips (?!) right after every stunt from the participants. Most of the participants performed the stunts with snakes and showed no enthusiasm at all. It was like participants saying பயம் இருக்கு ஆனா அனு அளவுக்கு பயம் இல்லை.

I am done. ததாஸ்து.

Big Budget Rage

Thank God, I resisted my temptation to watch கந்தசாமி on Day 1 or even for that matter Week 1. From what I read and hear, the movie is silly and nothing but a disaster. Susi Ganesan in my books is NOT a big budget or mass director and I was surprised to see the promos and hype that was built up for this movie when Vikram is the only one in the entire crew who deserves such a hype.

Awesome locales, stylish dresses, big hero, pretty actress, slick camerawork etc does not always translate to a hit movie. I think the film directors in Tamil cinema is caught up with this "big budget" rage recently. Producers and directors think they can build the hype through big budgets and aggressive marketing and pull off a Sivaji or Dasa. This is where I believe Shankar is in a league of his own. His attention to details and his ability to bring some sort of grandeur on to his movies is exceptional. Of course, there will be some flaws and errors in his movies, but at least you wouldn't notice it or think about it till you are out of the movie hall.

Hindi cinema was caught up with this big budget rage for a while, but at least they have moved away from hero worships and chocolate boys and they are able to produce a lot more different and interesting movies recently.

Tamil cinema is at an all time low for this year with very few decent hits. Movies like பசங்க, யாவரும் நலம், நாடோடிகள் are good hits and are required for Tamil industry but they are not enough to cater the huge Tamil movie following audience. Hopefully, we will see some good movies before the end of the year.

பட்டணம்தான் போகலாமோடி... Part II

I was still driving and பாச்சா and I exchanged information on our families. பாச்சா seemed to be a nice person and easy to get along with. But sometimes too easy too soon leads to uneasiness.

நான் - அப்பறம் எங்கேயாவது சுத்தி பாத்தீங்களா?
பாச்சா - சொல்ல மறந்துட்டேனே, இன்னிக்கு morning JCPENNEY-ல early bird sale போட்டிருந்தான், 8 to 11, I was fortunate to be there to make some purchase.
Dhoda - மயிலாபூர் ராசி சில்க்ஸ் ஆடி தள்ளுபடி போல் நெனசுண்டார் போல, அமெரிக்காவில் தேசி மக்கள் தினம் தினம் அதிகமாய் உபயோகிக்கும் வார்த்தைகள் Sale, Deal, Mall. இங்கே நித்யம் sale தான்.
நான் - ரொம்ப நல்லது. ஆத்துக்கு எல்லாம் வாங்கியாச்சு இல்லையா?
பாச்சா - இல்லாமயா? அப்பறம் இங்கே ரோடெல்லாம் நம்பர் போட்டிருக்கே, பேரு கெடயாதா?
நான் - ஆமாம் சார், இங்கே எல்லாமே நம்பர் தான். Traffic rules follow பண்ணறது ரொம்ப அவசியம், especially school zone பாருங்க இங்க, பசங்க வந்து போறச்சே நிறுத்தி வழிவிடணும்.
பாச்சா - அது சரி, road cross பண்ணற பய்யன் school-லதான் படிக்கறான்னு எப்படி தெரியும்? என்று சொல்லி பாச்சா சிரிக்க, dhoda என்று நானும் சிரித்து வைத்தேன்.

பேசிக்கொண்டிருந்ததில் வீடு வந்துவிட்டது. சாட்டிலைட்டில் Star Vijay பாத்ததும் ரொம்ப குஷியானார் பாச்சா.

பாச்சா - இந்த மாதிரி 47 inch LCD ஒன்னு இங்கேர்ந்து இந்தியா வாங்கிண்டு போகணும் சார், முடியுமா?
Dhoda - NTSC/PAL conversion, 110-220 volts வித்தியாசங்களை விவரிக்க திராணி இல்லாமல், "அங்கெல்லாம் இந்த TV வேல செய்யாது" என்று பொதுவாக சொன்னேன்.

அமெரிக்காவில் microwave, cell phone waves, cane sugar, Subway சாண்ட்விச்சில் கடைக்காரன் மாற்றாத gloves போன்ற பயங்களை பகிர்ந்து கொண்டார், லால்குடியிலிருந்து நேராக Los Angeles வந்திருக்கும் பாச்சா.

என் மனைவி சமைத்திருந்த வத்தகுழம்பும், கத்திரிக்காய் வதக்கலையும் நன்றாக ஒரு பிடி பிடித்தார் பாச்சா. கண்ணில் கண்ணீர் வராத குறையாக சொன்னார் "அப்படியே ஆத்து சாப்பாடு மாதிரியே இருக்கு, நாக்கு செத்துடுத்து".

Dhoda - ஆத்துல பண்ணது ஆத்து சாப்பாடு மாதிரி இல்லாம எப்படி இருக்கும் என்பதுபோல என் மனைவி என்னை முறைத்தாள். ஒரு வாரம் வீட்டு சாப்பாடு சாப்டாததுக்கு இது கொஞ்சம் over reaction என்று நினைத்துக்கொண்டேன். ஒரு வழியாக பாச்சாவை ஒன்பது மணிக்கு drop செய்து வீடு திரும்பினேன்.

அடுத்த முறை மயில் போன் செய்த போது நான் கேட்ட முதல் கேள்வி "எப்பிடிரா சமாளிக்கரே?"